२.६२
तं विस्मितं धेनुरुवाच साधो! मायां मयोद्भाव्य परीक्षितोऽसि ।
ऋषिप्रभावान्मयि नान्तकोऽपि प्रभुः प्रहर्तुं किमुतान्यहिंस्राः ॥
सञ्जीविनीटीका (मल्लिनाथः) तमिति॥ विस्मितमाश्चर्यं गतम्। कर्तरि क्तः। तं दिलीपं धेनुरुवाच । किमित्यत्राह-हे साधो! मया मायामुद्भाव्य कल्पयित्वा परीक्षितोऽसि। ऋषिप्रभावान्मय्यन्तको यमोऽपि प्रहर्तुं न प्रभुर्न समर्थः। अन्ये हिंस्ना घातुकाः। शरारुर्घातुको हिंस्रः इत्यमरः (अमरकोशः ३.१.२८ ) । नमिकम्पि- (अष्टाध्यायी ३.१.१६७ ) इत्यादिना रप्रत्ययः। किमुत सुष्ठु, न प्रभव इति योज्यम्। बलवत्सुष्टु किमुत स्वत्यतीव च निर्भरे इत्यमरः (अमरकोशः ३.१.२८ ) ॥
छन्दः उपजातिः [११]
छन्दोविश्लेषणम्
१२३४५६७८९१०११
तं विस्मि तं धेनुरु वाच सा धो
मा यांम यो द्भाव्यप रीक्षि तोऽसि
ऋ षिप्र भा वान्मयि नान्त कोऽपि
प्र भुःप्र ह र्तुंकिमु तान्य हिं स्राः
Please update Chrome!

Your chrome browser is running an old version, due to which SanskritSahitya.org is unable to load properly.

Please update your Chrome browser and then reinstall the app by visiting the website on Chrome.