२.५२
निशम्य देवानुचरस्य वाचं मनुष्यदेवः पुनरप्युवाच ।
धेन्वा तदध्यासितकातराक्ष्या निरीक्ष्यमाणः सुतरां दयालुः ॥
सञ्जीविनीटीका (मल्लिनाथः) निशम्येति॥ देवानुचरस्येश्वरकिंकरस्य सिंहस्य वाचं निशम्य, मनुष्यदेवो राजा पुनरप्युवाच। किंभूतः सन्? तेन सिंहेन यदध्यासितं व्याक्रमणम्। नपुंसके भावे क्तः। तेन कातरे अक्षिणी यस्यास्तया। बहुव्रीहौ सक्थ्यक्ष्णोः स्वाङ्गात्षच् (अष्टाध्यायी ५.४.११३ ) इति षच्। षिद्गौरादिभ्यश्च (अष्टाध्यायी ४.१.४१ ) इति ङीष्। किंवा वक्ष्यति इति मीत्यैवं स्थितयेत्यर्थः। धेन्वा निरीक्ष्यमाणः। अत एव सुतरां दयालुः सन्। सुतराम् इत्यत्र द्विवचनविभज्य- (अष्टाध्यायी ४.१.४१ ) इत्यादिना सुशब्दात्तरप्। किमेत्तिङव्यय- (अष्टाध्यायी ५.४.११ ) इत्यादिनाम्प्रत्ययः। तद्धितश्चासर्वविभक्तिः (अष्टाध्यायी १.१.३८ ) इत्यव्ययसंज्ञा ॥
छन्दः उपजातिः [११]
छन्दोविश्लेषणम्
१२३४५६७८९१०११
नि शम्य दे वानुच रस्य वा चं
म नुष्य दे वःपुन रप्यु वाच
धे न्वात द ध्यासित कात रा क्ष्या
नि रीक्ष्य मा णःसुत रांद या लुः
Please update Chrome!

Your chrome browser is running an old version, due to which SanskritSahitya.org is unable to load properly.

Please update your Chrome browser and then reinstall the app by visiting the website on Chrome.