वृषः स्याद्वासवे धर्मे सौरभेये च शुक्रले। पुंराशिमेदयोः शृङ्ग्यां मूषकश्रेष्ठयोरपि॥ इति विश्वः। वृषं पुरुषमात्मार्थमिच्छतीति वृषस्यन्ती कामुकी। वृषस्यन्ती तु कामुकी इत्यमरः (अमरकोशः २.६.९ ) । सुप आत्मनः क्यच् (अष्टाध्यायी ३.१.८ ) इति क्यच्प्रत्ययः। अश्वक्षीरवृषलवणानामात्मप्रीतौ क्यचि (अष्टाध्यायी ७.१.५१ ) इत्यसुगागमः। ततो लटः शत्रादेशः। उगितशअच (अष्टाध्यायी ४.१.६ ) इति ङीप्। श्लोकार्थस्तु-वृषस्कन्धो रामो वृषस्तन्तीं तां राक्षसीम् हे बाले! अहं कलत्रवान्, मे कनीयांसं कनिष्ठं भजस्वइति शशासाः ज्ञापितवान् ॥
| १ | २ | ३ | ४ | ५ | ६ | ७ | ८ |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| क | ल | त्र | वा | न | हं | बा | ल |
| क | नी | यां | सं | भ | ज | स्व | मे |
| इ | ति | रा | मो | वृ | ष | स्य | न्तीं |
| वृ | ष | स्क | न्धः | श | शा | स | ताम् |